Svakidašnje teme > Politika

Odnosi Republike Hrvatske i Republike Srbije

(1/36) > >>

Sledgehammer:
U ovoj temi želim objavljivati mnoštvo dokumenata, informacija, poteza i bilo čega drugog relevantnog za sadašnje odnose Hrvatske i Srbije, naravno - uz komentare sa moje osobne pozicije Hrvata i hrvatskog branitelja, iako nitko ne brani da se i druga strana, ukoliko je netko ovdje zastupa, ne oglasi... u zadnje vrijeme Srbija radi puno poteza koji su uvredljivi i ponižavajući za Hrvatsku, a do čega pak ne bi dolazilo da imamo imalo sposobnu i nacionalno-interesno osvještenu Vladu i Predsjednika, no u moru materijala probat ću - sa svoje osobne strane - dati ovdje materijale koje dobijem ili pronađem, najrazličitijih osnova... ukoliko imate i vi bilo što što smatrate zanimljivim, a što direktno ili indirektno utječe na odnose Hrvatske i Srbije, slobodno spustite u temu... a ja ću započeti malo nekoncencionalnim materijalom - materijali "off-the-record" o srpskom predsjedniku tadiću (inače sinu Ljube Tadića, jednog od autora starog memoranduma SANU, na čijim zamislima i planovima su vođeni agresorski ratovi na područjima zemalja bivše SFRJ)...

Sledgehammer:
Da li je Boris Tadić homoseksualac?

Nepoznati delovi biografije predsednika Srbije Borisa Tadića kruže internetom

Pred samo zaključenje ovog broja „Tabloida,, internetom je počela da kruži do sada nepoznata strana biografije Borisa Tadića. Na desetine hiljada internet adresa upućen je ovaj tekst (prema prvim analizama naših urednika, očito je reč o delovima „neredigovanog ,, dosijea iz neke službene arhive).

Interesantno je da je adresa jednog od pošiljalaca: drdkrtstic ›rogers.com. a pominje se i jedna adresa pod imenom „pravoslavna tribina mailing lista,, ,,Tabloid,,uz minimalne jezičke intervencije prenosi do sada neobjavljene delove ovog neobičnog obraćanja.

Boris Tadić je rođen 15. januara 1958. godine u Sarajevu (BiH) od oca Ljube Tadića i majke Nevenke Francetić. Kasnije je ovaj detalj, da mu je majka iz ustaške porodice Francetić, promenjen od strane bezbednosnih službi, za koje je Boris radi(o), u Kićanović. Ima i rođenu sestru Vjeru.

Otac Borisa Tadića je iz rata izašao sa činom kapetana OZN-e (Odeljenje za zaštitu naroda, preteča svih kasnijih bezbednosnih službi SFRJ, prim. red.) i sejao je smrt među Srbima Pivljanskog kraja, te kao nosilac Partizanske spomenice uskoro dobija i čin pukovnika OZN-e!

Drug Ljuba se povlači iz Sarajeva u Beograd, gde ga šalju da učestvuje u pisanju novog programa partije (KPJ). Po uspešnom završetku pisanja novog programa, a na preporuku drugova Edvarda Kardelja i Veljka Vlahovića, Ljuba postaje redovan profesor filozofije, politike i prava (kasnije preinačeno u sociologija) na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Supruga Nevenka se zapošljava kao neuropsihijatar u Palmotićevoj ulici u Beogradu.

Mladog Borisa upisuju u školu „Pero Popović Aga“ (sadašnja ,,Mika Alas,,), u Gospodar Jovanovoj ulici. Zbog problema sa fizičkim zdravljem, nikada nije uspeo da se ostvari na sportskom polju.
Kao dete veoma uticajnih roditelja, mladi Boris se upisuje u Prvu mušku gimnaziju „Moša Pijade“ i tu se dešava nešto sto će imati dalekosežne posledice ne samo za Borisa...

U njegov razred dolazi mladi i zgodni Nebojša Krstić u kog se Boris Tadić zaljubljuje! Njih dvojica stupaju u homoseksualnu vezu. U trećem razredu gimnazije, školska spremačica zatiče Borisa kako radi felacio Nebojši i šokirana onim što je videla, sve prijavljuje direktoru Prve muške gimnazije „Moša Pijade“. Tadašnji direktor, inače saradnik vojne obaveštajne službe KOS-a, zabranjuje „tetkici“ da o tome bilo šta priča zbog uticaja Borisovih roditelja, dok istovremeno to prijavljuje svojim nadređenima u KOS-u.

Tamo su odmah prepoznali njegov „potencijal“ i sa kompromitujućim informacija sa lakoćom ga vrbuju da radi za njih. Jedan od prvih zadataka bio je da špijunira svoje roditelje, u prvom redu oca Ljubu, koji se u to vreme intenzivno viđao sa „disidentima“ Zagorkom Golubović, Dragoljubom Mićunovićem, Nebojšom Popovim itd...

Agenti KOS-a savetuju Borisu da makar formalno nađe neku devojku, jer će se priče o njegovim sklonostima proširiti, i na taj način upropastiti planove koje je Služba imala sa njim. Pošto je bio potpuno nezainteresovan za suprotan pol, „nabacuju“ mu ćerku poznatog „Politikinog“ sportskog novinara, izvesnu Olgicu S., kasnije diplomiranu pravnicu. Oni se, kao, „zabavljaju“ i to je jedna jedina devojka koju je Boris Tadić imao do svoje ženidbe sa Veselinkom Veselom Zastavniković, revolucionarkom iz Osjeka.

Do ženidbe sa Veselom dolazi iz dva razloga. Prvi je što je Nebojša Krstić postao zvezda SFRJ kao pevač grupe „Idoli“. Nebojša je imao mnogo manje želje za vezom sa istim polom od Borisa, i pokušao je da se distancira od njega pesmom, ondašnjim velikim hitom, „Retko te viđam sa devojkama“.

Tako razočaranog Borisa agenti KOS-a upoznaju sa Veselom. Pravi cilj im je bio da ga preko Vesele ubace u jednu disidentsku „revolucionarnu grupu“. Vesela je izabrana kao potpuno aseksualna osoba i u tom pogledu idealna žena biseksualnom Borisu. Bila je samo tri godine starija od njega, ali daleko iznad njega u svemu. I od ostalih iz grupe se izdvajala činjenicom da je bila najradikalnijih ideja.

Vesela je oduševljena svojim dečkom i upoznaje ga sa Vladom-Revolucijom Mijanovićem, Pavluškom Imširovićem i ostalim članovima te grupe. Niko i ne sanja da je medu njima „informator“ KOS-a koji je do tada uspešno „bezbednosno obradio“ i sopstvene roditelje, do te mere da su mu oca Ljubu suspendovali sa Filozofskog fakulteta. Na nagovor KOS-ovog oficira, Boris radikalizuje svoj položaj napuštajući stan svojih roditelja, i sa svojom novopečenom ženom iznajmljuje stan u ulici Koče Kapetana broj 47 koji mu „nalazi“ KOS, napunjen mikrofonima!

Naravno da novopečeni par nije imao novca, pa su na sumu koju je Boris dobijao od KOS-a morali još da se dovijaju. Tako dolaze na ideju da započnu svoj biznis, i to sa pravljenjem i prodajom lutkica, ali je i to propalo. Zahvaljujući informacijama dostavljenim svojim šefovima, cela grupa, uključujući tu i sopstvenu suprugu Veselu, biva uhapšena. Za vreme hapšenja, Boris je bio sa svojim „prijateljem“ Nebojšom Krstićem na krstarenju plavim Jadranom, međutim da ne bi došlo do provale, šefovi zovu Borisa da hitno dođe nazad u Beograd, gde onda i on biva uhapšen i osuđen na 45 dana „Padinjaka“ zbog njegovog „protestovanja“ povodom hapšenja njegove žene i njenih revolucionarnih kompanjona.

Boris Tadić ubrzo posle ovoga (1985) odlazi na odsluženje vojnog roka u Sarajevo, gde prvi put doživljava nervni slom i time otpočinje javna manifestacija njegovog poremećenog mentalnog zdravlja.

Šefovi KOS-a ovo vešto prikrivaju, a mama Nevenka preuzima na sebe lečenje jakim lekovima. Videvši da od para koje je kao doušnik KOS-a dobijao nije moguće da živi, u situaciji kada je komunizam počeo da se urušava širom sveta, Boris se obraća svom tati, koji je u međuvremenu postao važna figura nove političke stvarnosti u Srbiji.
Kao suosnivač Demokratske stranke i lični prijatelj zemljaka Dragoljuba Mićunovića, tata Ljuba bez problema ubacuje svog sina u novoosnovanu stranku. Boris nema problema ni sa svojim starešinama iz KOS-a, koji su i sami želeli da ubace svog čoveka u jednu od najvećih opozicionih stranaka.

Boris postaje sekretar glavnog odbora, a potom i potpredsednik Izvršnog odbora DS-a. Privatni život je takođe počeo da se menja. Zbog poznatih događaja devedesetih, sa jednog jadranskog ostrva se vraća u Beograd i njegov „prijatelj“ Nebojša Krstić, gde je radio kao lekar. Sa druge strane, porodica (koja nikada nije volela Veselu) i novi predsednik stranke Zoran Đinđić, vrše pritisak na Borisa da se ratosilja Veselinke.

Boris je, naravno, morao da pita i gazde iz KOS-a koji su shvatili da im Veselinka više ne treba i da će njihov štićenik napraviti mnogo bolju karijeru sa nekom zgodnijom i manje kompromitovanom ženom. Osim toga i sama Vesela više nije imala iluzija o svom braku.

Mentalni problemi njenog supruga sve više su dolazili do izražaja. Sve češće je ispoljavao svoj psihopatski karakter kroz premlaćivanje svoje supruge. Osim toga, sve manje je krio pred ženom prirodu svoje veze sa Nebojšom Krstićem. Shvativši da je svoje najbolje godine provela uz psihopatu, koji je održavao protivprirodne odnose sa svojim najboljim drugom, i na sve to saradnika KOS-a koji je, ne samo otkucavao svoju ženu i njene prijatelje već i doveo do njihovog hapšenja, biva potpuno zgađena tim činjenicama i odlazi u manastir gde nalazi svoj duševni mir i postaje kaluđerica. Na taj način, putevi meteorskog uspona Borisa Tadića postali su širom otvoreni...

(Napomena redakcije: dr Nebojša Krstić, lekar specijalista, danas je savetnik za informisanje predsednika Srbije! Glavni urdnik se protivio objavljivanju ovog teksta, zbog gospodina Nebojše Krstića, ali je redakcija zapretila ostavkom.)

Predsednik nema sidu!

(Boris Tadić boluje od lupusa)

Česte spekulacije o teškoj bolesti predsednika Borisa Tadića pokušala je da istraži ekipa „Tabloidovih“ novinara.

Njegova majka Nevenka Kićanović-Tadić kazala je za list „Toronto“ u broju od 2. jula 2004. godine da njen sin svakog dana uzima 1.000 miligrama C vitamina i antioksidnate, jer bez imunološke podrške nije siguran da bi izdržao tempo.

I sam predsednik je izjavio da je u mladosti igrao vaterpolo, ali da je jedno vreme morao da se odrekne ovog sporta zbog zabrane lekara, jer bi bilo ugroženo njegovo zdravlje.

Često pobolevanje predsednika Borisa Tadića, njegovi odlasci na tretmane na VMA, nervozno ponašanje pred kamerama, neartikulisani pokreti, često znojenje i mlataranje rukama bili su predmet spekulacija u javnosti o njegovoj bolesti.

Zbog čestih homoseksualnih veza, među kojima je među strasnijim bila i veza sa svojim učenikom Vukom Jeremićem, dok mu je bio profesor, sumnjalo se na tešku bolest - sidu.

„Tabloidovi“ istraživači uspeli su da na reumatološkom odeljenju Vojnomedicinske akademije, uz dosta muke i para, dođu do dijagnoze bolesti predsednika Tadića.

Već duže vreme predsednik se leči na ovoj ustanovi. Poslednja dijagnoza glasi - lupus. Ova reč u prevodu znači - vuk. SEL - sistemski eriternski lupus je, pojednostavljeno opisano, bolest koja napada kožu, zglobove, krv, bubrege... Lekari Američke reumatološke asocijacije (ARA) sastavili su listu od 11 kriterijuma koji u kombinaciji ukazuju na postojanje SEL-a (Sistemski eriternski lupus).

Lekari na VMA potvrdili su nam da je predsednikova bolest u progresiji. Bolesnici moraju da žive pod strogim režimom higijensko-dijetetske ishrane, da se klone stresa, preteranog zamora i suvišnog kretanja.
Bolesnici koji boluju od lupusa pokazuju vidnu uznemirenost, strah, hipomaniju, labilno ponašanje (plačipičke su), skloni su agitaciji, indiferenciji, pate od nesanice i padaju u letargiju.

Lečenje predsednika Borisa Tadića je pod oznakom „državna tajna“. Kako su nam rekli lekari sa reumatološkog odeljenja VMA, oni ulažu sve svoje znanje i umeće da predsednikovu bolest stave pod kontrolu. Konsultuje se često i profesor reumatolog Nemanja Damnjanov, direktor Reumatološkog instituta, koji je kum odlazećeg ministra zdravlja.

U skoroj budućnosti je za očekivati da predsednik po telu dobija crne pege, da mu se peruta koža, da je sve mlitaviji. Njegova bolest se leči „pronisonom“, lekom koji izvesno vreme drži pacijenta u stanju euforije, prosto želi da poleti, pun je snage. Lek, nažalost, ima i kontraefekte.

Lekari predsednikovu bolest ocenjuju kao dosta tešku, i sa lošom prognozom, a radnu sposobnost kao bitno smanjenu.
Molimo se Bogu da našem predsedniku podari snagu i zdravlje. I pameti. ("našemu" - jer to su srpski materijali)

TABLOID obaveštava svoje čitaoce da je zbog poteškoća u poslovanju prinuđen da stavi na prodaju 120 ‘’dosijea“ javnih ličnosti. Urednici, novinari, istraživači i saradnici „Tabloida“ - lista protiv mafije, raspolažu ažuriranim ‘’dosijeima’’ 120 javnih ličnosti (političara, stranačkih funkcionera, tajkuna, direktora...). Svaki ‘’dosije’’ sadrži podatke iz ličnog i porodičnog života, sa odgovarajućom pratećom dokumentacijom, opisom finansijskog poslovanja, bankovnim računima, kockarskim dugovima, seksualnim vezama, proneverama na poslu... Za tačnost podataka odgovara redakcija. Ponude za otkup dosijea slati na internet adresu tabloid_dosije›yahoo.com ili zvati telefonom, radi dogovora o postizanju dogovora o ceni.

==========================

http://www.forum.hr/showthread.php?t=397127

Sledgehammer:
Za one koji ne znaju, po ovom se 2. memorandumu SANU sada povlače i reaktiviraju optužnice protiv hrvatskih političara i branitelja, na temelju kojega je i uhićen branitelj Marić, a prije toga i Purda...

Drugi memorandum SANU u teoriji i praksi

Tačno dvadeset i pet godina nakon objavljivanja Memoranduma Akademije nauka i umetnosti Srbije (1986. godine) koji je bio naučno-teorijska platforma za raspad SFRJ i krvave osvajačke ratove „u kojima Srbija nije učestvovala“, u akademskim nacionalističkim krugovima u Beogradu „patentiran“ je njegov nastavak - Memorandum II čiji su strateški ciljevi gotovo identični sa „prethodnikom“, dakle velikosrpski, s tim da je način njihove realizacije prilagođen novim uslovima, iz njega je izbačeno nasilje i „bitke koje mogu biti i oružane“. Prema saznanjima „SB“ ovaj dokument dostupan je uskom krugu srpske političke elite, koja praktičnim potezima, naročito posljednjih nekoliko mjeseci, operacionalizira novu spsku nacionalnu i geopolitičku doktrinu.

PROGRAM, STRATEŠKI CILJEVI I METODE SADRŽANI U MEMORANDUMU 2

-Umanjiti odgovornost Srbije za počinjene zločine i razaranja, i optužnicama, potjernicama i montiranim sudskim procesima protiv državljana BiH, Hrvatske i Kosova staviti je u ravnopravan položaj sa državama u okruženju

-Odvratiti pažnju regionalnih i međunarodnih medija sa završnih procesa bivšim pripadnicima srbijanskog političkog, obavještajnog i vojnog vrha i političkog vrha Republike Srpske kojem se sudi u Haškom tribunalu

-Susjedne države BiH, Hrvatsku i Kosovo dovesti u položaj da odustanu od tužbi najavljenih pred međunarodnim sudovima

-Pokajničkim akcijama dovesti Srbiju u jednak položaj sa stradalim i oštećenim državama iz okruženja

-Insistirati na zatvaranju Haškog tribunala i na suđenju generalu Ratko Mladić pred domaćim pravosuđem

-Destabilizovati vlade susjednih država, provocirati unutrašnje nezadovoljstvo i nemire i slabiti oštricu optužbi protiv Srbije

-Pomagati otcjepljenje Republike Srpske

-Insistirati na konstitutivnosti Srba u Hrvatskoj, Crnoj Gori i Kosovu i izvršiti tranziciji srpskih zajednica u državama regiona u unitarnu, svesrpsku zajednicu

-Zaustaviti odvajanje Vojvodine, spriječiti dalju regionalizaciju Srbije i oslabiti djelovanje Islamske zajednice u Sandžaku

Dobrica Ćosić zvani Gedža, otac srbijanske politike druge polovine 20. vijeka, nedavno je za beogradske novine rekao da su Srbi u 20. vijeku izgubili četiri rata (Slovenija, Hrvatska, BiH i Kosovo), ali da u 21. vijeku trebaju gledati kako se «u miru dobijaju izgubljeni ratovi». Ova njegova formulacija postaje jasnija ako se dovede u vezu sa izjavom prof. Ljube Tadića, jednog od najistaknutijih srpskih intelektualaca: «Vojni gubitak Srpske Krajine i slavonskih zemalja, gde su Srbi bili većina, mi ne smemo nikada prihvatiti kao definitivan gubitak. Te krajeve nikad ne treba smatrati izgubljenim, jer ni Nemci nisu Istočnu Nemačku smatrali definitivno izgubljenom. Čak ni u ustavu“.

Šta je preporučivao memorandum SANU iz 1986. godine

Memorandum SANU je dokument koji je stvorila Srpska akademija nauka i umjetnosti kao strateški program srpske inteligencije koji je trebao da odredi pravac rješenja srpskog pitanja unutar SFR Jugoslavije. Ovaj dokument bio je objavljen u "Večernjim novostima" u dva nastavka u aprilu 1986. godine.

Memorandum SANU u svom sadržaju nimalo ne odstupa od velikosrpskog Garašininovog programa Načertanije iz 19. stoljeće, takođe se oslanjao i na politički program četničkog ideologa Stevana Moljevića, ali i Nacionalni i državni program Kneževine Srbije iz 1844. godine koji je također sačinio Ilija Garašanin.

Program Momoranduma SANU-a između ostalog sadrži:

- granice Srbije nisu u skladu s etničkim sastavom i kao takve one se trebaju prekrajati jer, prema Memorandumu, Ustav iz 1974. je nanio mnogo štete Srbiji, zbog stvaranja autonomnih pokrajina Vojvodine i Kosova, razvodnjavanje federacije, kao i zbog "umjetnih" administrativnih granica koje ne predstavljaju "pravu" sliku

- ugroženost srpskog naroda od strane drugih naroda unutar SFR Jugoslavije: asimilacija, iskorištavanje, istjerivanja, nemogućnost izražavanja, marginalizacija u političkoj, ekonomskoj, kulturnoj i naučnoj sferi

- jačanje antisrpskih snaga unutar SFR Jugoslavije (Hrvati, Albanci)

- potreba za brzom akcijom da se spriječi propadanje Srbije i srpskog naroda

Memorandum SANU imao je dalekosežan uticaj na razvoj nacionalizma u Srbiji, ali i direktan uticaj na Slobodana Miloševića koji je ideje izložene u Memorandumu pokušao provesti u djelo: antibirokratska revolucija i ideja o velikoj Srbiji koja je kasnije bila uzrok rata u Sloveniji, Hrvatskoj, BiH i na Kosovu.

Memorandum SANU je bio inicijalni akt kojim je praktično počela drama jugoslovenskih naroda sa strahovitim pogibijama, zločinima, stradanjima civila, razaranjima gradova, progonima i iseljavanjem čitavih regija, koncentracionim logorima, rušenjem kulturnih i vjerskih objekata...

Autori Memoranduma su akademici Pavle Ivić, Antonije Isaković, Dušan Kanazir, Mihajlo Marković, Dejan Medaković, Vasilije Krestić, Ivan Maksimović, Kosta Mihajlović, Ljuba Tadić, Dobrica Ćosić...

========================

http://forum.dnevniavaz.ba/showthread.php?3303-Drugi-memorandum-SANU-u-teoriji-i-praksi

kuntakinte:
SADNICE NARUŠILE SURADNJU
Hrvatske tvrtke gube imovinu koju imaju u Srbiji

Potkraj rujna istječe rok do kojega su tvrtke trebale riješiti imovinske odnose. Nakon tog roka Srbija će privatizirati svu imovinu hrvatskih tvrtki u Srbiji.
...
Jović navodi da u Srbiji posluje više od 200 hrvatskih poduzeća, dok su samo tri srbijanska poduzeća u Hrvatskoj: Swisslion Rodoljuba Draškovića, NCA investment grupe Slobodana Vučićevića i Costa coffee Miroslava Miškovića. Hrvatski kapital u Srbiji vrijedan je više od 500 milijuna eura, a srbijanski u Hrvatskoj manje od 50 milijuna eura. Jović drži da treba ukloniti negativnu percepciju o robi koja stiže iz Srbije.

Pri izvozu se od srbijanskih tvrtki traži dokumentacija koja spada u poslovnu tajnu, primjerice receptura prema kojoj se proizvode sokovi ili se ne priznaju veterinarske potvrde i laboratorijski analizi. Odnosi su opterećeni i neriješenim imovinskim odnosima. Prema podacima Republičke direkcije za imovinu Srbije, imovina srbijanskih poduzeća u Hrvatskoj vrijedi 1,8 milijardi eura, a hrvatskih u Srbiji 800 milijuna eura.
...
http://www.vecernji.hr/biznis/hrvatske-tvrtke-gube-imovinu-koju-imaju-srbiji-clanak-328839

Sledgehammer:
http://www.hrsvijet.net/index.php?option=com_content&view=article&id=14372%3Amemorandum-2-srbija-se-nikad-ne-smije-odrei-knina&catid=1%3Apolitika&Itemid=9

====================================================================

Memorandum 2: Srbija se nikad ne smije odreći Knina

Otkako su mediji, prije izvjesnog vremana, “otkrili” da je grupa akademika SANU napravila takozvani Memorandum 2, nastavak velikosrpskog projekta Memoranduma SANU iz 1986. godine, koji je bio platforma za krvavi razlaz naroda bivše Jugoslavije, još nitko nije stao iza ovoga dokumenta.

Navodno je taj dokument podijeljen ministrima u vladi Srbije, iako oni odbijaju takve tvrdnje. U SANU ne žele kazati niti riječ, pa je to, u neku ruku fantomski dokument, koji ne potvrđuje niti dio srbijanske intelektualne elite, iako ga navodno posjeduje. No, opredjeljenja dokumenata, kojim bi Srbija u miru trebala povratiti ono što je izgubila u četiri rata, što je osnovna vodilja Memoranduma 2, poneki članovi vlade, kao i dio srpske elite te akademici SANU-a u svojem djelovanju ipak provode u život.

“Ne znam postoji li stvarno tekst Memoranduma 2, ali ono što iznose mediji, prilično točno oslikava stavove grupe Miloševićevih akademika u Srbiji. Oni, naravno, ne odustaju. Iako je njihov politički projekt propao u krvi, oni i dalje na njemu inzistiraju. Drugim riječima, traže trenutak, kada će, kako oni misle, doći do novih povijesnih okolnosti, kada će se moći realizirati. Novi hladni rat, ili slom EU-a, ponovno bi ga učinilo realnom opcijom”, kaže za Slobodnu Dalmaciju Žarko Korać, predsjednik Socijaldemokratske unije.

Briga za sunarodnjake

Memorandumom 2 ponovno se na dnevni red stavlja tema velikodržavne aspiracije. Srbija je izišla sa svojom “Strategijom o Srbima u regiji”, na kojoj se radilo gotovo tri godine, u kojoj je zatraženo da Srbi u Hrvatskoj i Crnoj Gori postanu konstitutivni narod u tim državama, što je otkrilo “memorandumsko lice” tog dokumenta. Nakon žestokih reakcija iz Hrvatske i Crne Gore, iz dokumenta je izbrisan zahtjev o konstitutivnosti Srba u ove dvije samostalne države i uvrštena je formulacija da se “pojača briga za Srbe u susjednim državama”.

Pravo Srbije da brine o položaju Srba izvan svojih granica je legitimno, ali ako ta “briga” zadire u rješavanje nekih statusnih pitanja, dakako da to nije dopustivo i sigurno će remetiti regionalnu suradnju, odnosno, europsku perspektivu regije.
Taj svoj “pojačani interes” za Srbe u susjednim državama Srbija je iskazala zajedničkom sjednicom svoje vlade sa vladom Republike Srpske u Banjoj Luci, Tadićevim pozivom na proširenu sjednicu “Savjeta za odnose sa Srbima u regiji” sa jednom točkom dnevnog reda - o popisu stanovništva u svim državama regije te posjetom Tadića Crnoj Gori, gdje je predsjednik Srbije izjavio da Beograd na Srbe u regiji ne gleda kao na dijasporu.

Prvi potez mogao bi se smatrati miješanjem u unutarnje stvari Bosne i Hercegovine i nastavkom onog ponašanja Srbije kakvo je zabilježeno u vrijeme Miloševića, što daje poticaja Miloradu Dodiku da predviđa raspad Bosne i Hercegovine. Poznavatelji Memoranduma 2 kažu da se ovim ispunjava i jedna njegova odrednica po kojoj “treba pomagati odcjepljenje Republike Srpske”.

Kada srpski dužnosnik poslije sjednice Savjeta za odnose sa Srbima u regiji posebno naglasi da su popisi u državama regije “jedan od najvažnijih u povijesti srpskog naroda”, onda nije čudo da se izišlo i sa zahtjevom za konstitutivnost Srba u tim državama, što je u reakcijama iz Hrvatske i Crne Gore ocijenjeno kao korak prema teritorijalnim autonomijama Srba u tim državama.
A poznato je da su takvi zahtjevi bili plaćeni visokom cijenom ljudskih života i stradanja.

To se zapravo nadovezuje na izjavu Ljubomira Tadića, jednog od najistaknutijih srpskih intelektualaca, inače oca Borisa Tadića, koji je 1996. izjavio kako “vojni gubitak Srpske krajine i slavonskih zemalja, gdje su Srbi bili većina, ne smijemo nikada prihvatiti kao definitivan gubitak. Te krajeve nikada ne treba smatrati izgubljenima, jer niti Nijemci nisu Istočnu Njemačku smatrali definitvno izgubljenom. Čak ni u Ustavu”.

BiH posebno na udaru srpskih nacionalista

Istu formulu Srbija primjenjuje i nakon neovisnosti Kosova, koje se i dalje nalazi u Ustavu Srbije, a jedna od opcija rješavanja njegove sudbine je prijedlog “dvije Njemačke”.

“Odnos Srbije prema susjedima je vrlo ambivalentan. I pored intenzivnog susretanja na najvišem nivou, bilanca je nepovoljna jer neriješeni problemi iz prošlosti vrlo opterećuju normalizaciju. U suštini još uvijek prevladava mišljenje da se još uvijek ne zna što će biti s cijelom regijom, jer granice još nisu definirane. Na udaru je posebno BiH, jer službena politika Beograda pothranjuje i podržava postdejtonski status quo, što srpska strana vidi kao projektiranu podjelu”, kaže Sonja Biserko, predsjednica Helsinškog odbora za ljudska prava u Srbiji.

“Kada je riječ o Hrvatskoj, pravac djelovanja vlada Srbije donijela je nacionalnu strategiju za rješavanje pitanja izbjeglica od 2011. do 2014. godine. Jedan od glavnih prioriteta te strategije je unaprjeđenje neophodnih uvjeta za siguran i dostojanstven povratak izbjeglica u RH. Objektivno, pitanje povratka Srba u Hrvatsku nije od interesa za Srbiju, jer je vrlo planski razmjestila Srbe iz Hrvatske kako bi etnički konsolidirala pojedine regije u Srbiji, posebno Vojvodinu. Pitanje povratka je više instrument ometanja susjednih zemalja u njihovim odnosima sa EU”, smatra naša sugovornica iz Helsinškog odbora.

Stare regionalne aspiracije u novom ruhu

Oni koji su imali uvid u Memorandum 2, kažu da taj dokument teži zatvaranju Haaškog tribunala, traži da se Ratku Mladiću i Goranu Hadžiću sudi u Srbiji, da se pažnja međunarodne javnosti odvrati od procesuiranja vojnog i političkog vrha Srbije te da se Srbija nakon svojih poraza stavi u ravnopravni položaj s državama nad kojima je počinila agresiju, posebno se traži podizanje optužnica i raspisivanje tjeralica kao u slučaju Purda, Divjak, Ganić...

Razrađeni su i potezi na ekonomskom planu, gdje se preferira bolji i aktivniji odnos s Kinom u zamjenu za izostanak ruske pomoći. Posebno poglavlje je podjela imovine bivše zajedničke države.

I Sonja Biserko smatra da “Srbija nije odustala od svojih regionalnih aspiracija, samo što ih je preformulirala u nove inicijative (izbjeglice, dijaspora, suđenje za ratne zločine Purdi, Jurišiću, Ganiću, Divjaku), što regiju stavlja u nepovoljan položaj kada je riječ o približavanju eurointegracijama.

“No, ovaj je pokušaj da Srbija formulira svoj odnos prema regiji bio prepoznat kao novi pokušaj miješanja u unutrašnje stvari, posebno u Crnoj Gori, BiH i sjeveru Kosova. To je ohrabrujuće, jer pokazuje da regija ipak brzo reagira i detektira sve pokušaje novog pozicioniranja Beograda”, zaključuje Biserko.

‘Načertanije’ drugim sredstvima

Memorandum SANU, koji je, za razliku od Memoranduma 2, bio javan dokument, objavljen u “Večernjim novostima” 1986. godine, dao je “smjernice za konačno rješenje srpskog pitanja na Balkanu”. On je preslikao “Načertanije” Ilije Garašanina iz 19. stoljeća, program četničkog ideologa Stevana Moljevića i Nacionalni državni program Kneževine Srbije iz 1844., što je bila podloga za stvaranje velikosrpskih programa. Autori Memoranduma iz 1986. godine ocijenili su da granice Srbije nisu sukladne etničkom sastavu i zalagali su se za njihovo prekrajanje, protivno Ustavu iz 1974. godine. Posebno su inzistirali na tezi o ugroženosti srpskog naroda izvan svoje matične države, tvrdeći da je asimiliran i marginaliziran u svim sferama društva. Kao antisrpske snage označene su hrvatski i albanski narod. Taj Memorandum je razbuktao srpski nacionalizam pod vodstvom Slobodana Miloševića i doveo do ratova u Sloveniji, Hrvatskoj, BiH te Kosovu, iz kojih su srpski nacionalisti izašli kao poraženi.

Utjecaj ideologije Dobrice Ćosića

“Srbija je remetilački faktor u regiji i zbog toga”, kako kaže naš sugovornik Žarko Korać, “ona drži BiH u stanju permanentne nestabilnosti, održava ledeni odnos sa Crnom Gorom i ‘štiti srpstvo’ u njoj, a s Hrvatskom se odnosi normaliziraju samo do mjere koja bi omogućavala povratak izbjeglica. “To je, nažalost, dio službene vanjske politike Srbije, a ministar vanjskih poslova Vuk Jeremić, njezin je najgorljiviji zastupnik. Koštuničin DSS i radikali to direktno podržavaju. Nikolićeva Srpska napredna stranka i Tadićeva Demokratska stranka pokušavaju pomiriti te ideje sa eurointegracijama, što u osnovi nije moguće. Ponekad čovjek ima dojam da vanjsku politiku Srbije vodi Dobrica Ćosić”, izravan je Korać u ocjeni vidljivosti ideja Memoranduma 2 u vanjskoj i unutrašnjoj politici Srbije.


Slobodna Dalmacija

=======================

Pametnom dosta!!

Navigacija

[0] Lista Poruka

[#] Slijedeća stranica